Weet u wat ‘Brusselbashing’ is? Het zo ver laten komen dat criminelen onbevreesd met kalasjnikovs zwaaien in een metrostation”

Politiek journaliste Isolde Van den Eynde hekelt de Brusselse nonchalance na de zoveelste schietpartij in Brussel op klaarlichte dag. “Weet je wat écht ‘Brusselbashing’ is? Doen alsof dit hoort bij een hoofdstad. Pendelaars die moeten vrezen voor schietgrage criminelen met kalasjnikovs tijdens een metrorit. Maar niemand grijpt in.”

Et alors? Dat denken criminelen in Brussel. En dan. Je kan in een metrostation op woensdagochtend 6u15 met kalasjnikovs in het rond schieten. Op een uur dat vele pendelaars de metro al gebruiken om naar het werk of naar school te reizen. Criminelen zijn gewoonweg niet bevreesd om met die oorlogswapens gezien te worden. Laat staan dat ze angst voelen om gepakt te worden. Ik heb ze ooit opgeteld, de schietpartijen in Brussel sinds deze zomer. Het was te veel werk om de schietpartijen in de hoofdstad bij te houden. Een dag niet geschoten, lijkt wel een dag niet geleefd. Ze zijn een fait divers geworden. Ça passe ou ça casse? Ça passe. Het passeert. Nummertje zoveel.

Maar o wee, wanneer je kritiek geeft. Zeker wie buiten de gewestgrenzen woont. Wie op Brussel spuwt, doet dan aan ‘Brusselbashing’. Weet je wat écht Brusselbashing is? Doen alsof dit hoort bij een hoofdstad. Pendelaars doen vrezen voor schietgrage criminelen met kalasjnikovs in hun metrostation. Moeders en vaders naar hun werk laten wandelen tussen dealers en drugsverslaafden. Brusselse kinderen laten spelen in parkjes en op pleintjes waar criminelen publiekelijk winkeltje spelen en waar geen politiekorps iets aan te zeggen heeft. Criminele jongeren die elk oudejaar de straten vernielen, niet berechten. Het getuigt van een weerzinwekkend gebrek aan verantwoordelijkheid. De nonchalance viert hoogtij.

Et alors? Dat denken te veel politici ook in Brussel. Want o wee als je aan hun afgebakende macht raakt om het veiligheidsbeleid iets performanter te maken, zoals de federale regering plant te doen. De fusie van de zes Brusselse politiezones is misschien geen mirakeloplossing, maar het is op z'n minst een poging om uit de gevaarlijke status quo te geraken. Eigenlijk zou er meer moeten gebeuren dan dat. Want het kluwen van 19 gemeenten en 1000 politieke mandaten in een stad van 1,2 miljoen inwoners is vooral een comfortabele paraplu die politici in Brussel beschermt tegen elke beleidsdaad, of het gebrek aan daadkracht. Wat een winst zou het zijn als dat eens wordt aangepakt. Franstaligen noemen het schertsend een Vlaamse fantasie. Maar heeft u ze ooit al één tegenvoorstel horen doen om de hoofdstad beter te maken? De stad die zogezegd van hen is, dixit PS-kopman Laaouej. Want dat partijtje van 2% zoals de N-VA waar hij niet mee wil besturen en waarop de Brusselse formatie nu al maanden blokkeert, moet hem de les niet komen spellen in de hoofdstad.

Welaan, dan. Doe dan uw werk. Want nu bent u uw macht en centen niet waard. Neem uw verantwoordelijkheid. Speel niet met de veiligheid van burgers. Het is niet meer om aan te zien, onze hoofdstad. Vorm een regering. Hervorm Brussel. Ça passe ou ça casse? Ça casse. Op een bepaald moment zal het breken. En dan zullen de parapluutjes van de Brusselse baronnen opengaan.